“ฉันก็เจ็บเหมือนกันยัยหมวยบ๊อง ว่าแต่เราอยู่ที่ไหนกันเนี่ย"
“อ้าวหนุ่มๆสาวๆสมัยนี้ไม่อายฟ้าอายดินดีจังเลยเว้ย"กินโทกิที่ผ่านทางมาบ่นขึ้น
“อากินจังอั๊วคิดถึงลื้อมากเลยน่อ”“เดี๋ยวๆหยุดก่อนถึงคุณกินจะโสดแต่ไม่กินเด็กวัยรุ่นนะเว้ย"
"อากินจังจำอั๊วไม่ได้หรอน่ออั๊วคางุระไงน่อ"
"ไม่ฉันไม่รู้จักคนหุุ่นเซ็กซี่อย่างนี้ แล้วคางุระจังก็อยู่ที่ร้านรับจ้างสารพัดด้วย"
"นี่ยัยหมวยสงสัยว่าเราคงย้อนเวลากลับมาอดีตแล้วล่ะ ไทม์แมชชีนของตาลุงเก็งไงก็ใช้ไม่ได้แล้วด้วย"
"คืออย่างนี้ครับลูกพี่ ผมกับยัยหมวยนี่มาจากอนาคตพอดีว่าไทมแมชชีนจากอนาคตมันเสียนะครับ"
"อ้อ อย่างนี้นี่เอง ห่ะ!!!! ว่าไงน่ะ พวกแกมากจากอนาคตนี่น่ะ"
"ก็ตามนั้นแหละอากินจัง"คางุระพูดขึ้น
"กินโทกิตกใจเล็กน้อย(ไม่น้อยมั้ง :ไรท์)แล้วรวบรวมสติพาสองคนนั้นมาร้านรับจ้างสารพัดแล้วนำข่าวมาบอกกับพวกฮิจิคาตะว่าโอคิตะ จากโลกอนาคตมาหา"
เมื่อถึงร้านรับจ้างสารพัด
"ห่ะ!!ว่าไงน่ะอากินจัง/คุณกิน" คางุระและที่แขวนแว่นชินปาจิอุทานออกมาอย่างตกใจ
"ก็ตามนั้นแหละ เดี๋ยวคางุระ และโซอิจิโร่จากอนาคตจะมาอยู่อดีตนี่สักพัก"
"โซโกะครับลูกพี่" โซโกะแก้ชื่อตัวเองอย่างหน้าตาเฉย
"อั๊วจากโลกอนาคตมาทำอะไรที่นี่อะน่อ แล้วตัวอั๊วในโลกอนาคตยังอึ่มอีก"
"ก็เป็งแบบนี้อ่ะน่อ พอดีอั๊วกับอาตี๋กำลังทำสงครามอยู่แล้วย้อนอดีตมาอ่ะน่อแต่แล้วไทมแมชชีนก็พังน่อ"
"อ้อ เป็นแบบนี้นี่เองนะครับ ก็ว่าทำไมย้อนอดีตมา"ที่แขวนแว่นที่ไม่มีบทพูดสักทีพูดขึ้น
เมื่อคางุระ(ตอนโต)และอาตี๋(ตอนโต)พูดจบก็พากันไปที่ห้องที่โซโกะจัดไว้ให้
เมื่อคางุระ(ตอนโต)และอาตี๋(ตอนโต)พูดจบก็พากันไปที่ห้องที่โซโกะจัดไว้ให้
ณ ห้องของโซโกะ
"นี่อาตี๋ อั๊วหิวอะน่อ"
"หิวก็ไปหาอะไรกินสิ"
คางุระจำใจไปหาของกินแต่โชยุนั้นบังเอิญมาเปื้อนกระโปงของเธอ
"ซุ่มซ่ามจริงๆยัยหมวยบ๊อง หรือจะให้ฉันเรียกว่าคุณหมวยดี"
"นี่อาตี๋กวงประสาท มีเสื้อผ้าให้อั๊วเปลี่ยนไหม"
"ไม่มีหรอก หรือเธอจะใส่เสื้อกล้ามเอา ยังไงก็ไม่มีใครสนใจอกกระดานโต้คลื่นหรอก"
นั้นมันก็เมื่อก่อนหรอกนะ โอคิตะโซโกะคิดในใจ
"หน็อย!!ไอ้ตี๋"
"หิวก็ไปหาอะไรกินสิ"
คางุระจำใจไปหาของกินแต่โชยุนั้นบังเอิญมาเปื้อนกระโปงของเธอ
"ซุ่มซ่ามจริงๆยัยหมวยบ๊อง หรือจะให้ฉันเรียกว่าคุณหมวยดี"
"นี่อาตี๋กวงประสาท มีเสื้อผ้าให้อั๊วเปลี่ยนไหม"
"ไม่มีหรอก หรือเธอจะใส่เสื้อกล้ามเอา ยังไงก็ไม่มีใครสนใจอกกระดานโต้คลื่นหรอก"
นั้นมันก็เมื่อก่อนหรอกนะ โอคิตะโซโกะคิดในใจ
"หน็อย!!ไอ้ตี๋"
คางุระที่กำลังจะฆ่า(?)อาตี๋บ้าเพราะหาว่าหน้าอกของเธอนั้นเหมือนกระดานโต้คลื่นนั้นก็คิดอะไรบางอย่างออก
"นี่อาตี๋ หน้าอกอั๊วไม่ใช่ไม้กระดานใช่ไหม" อยู่ๆเสียงของคางุระก็เปลี่ยนไปคางุระขึ้นคร่อมแล้วเอาหน้าอกมาชนกับอาตี๋
โซโกะ ที่ควบคุมอารมณ์อยู่? ก็ขาดสติแล้วกอดคางุระไป
"ปล่อยอั๊วน่อ"
"ปล่อยหรอ"โซโกะทวนคำแล้วจูบคางของคางุระ "ปล่อยอะไร"
ก็บอกให้ปล่อยอั๊วไง คางุระรีบบอกเมื่อโซโกะเลื่อนมือมาจับเอว "โซโกะ...."
"หล่อนขึ้นมาเองนะ"
โซโกะโทษคางุระแล้วเริ่มจูบริมฝีปากที่จะอ้าปากเถียง คางุระเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อเขาเลื่อนจากปากมาหาต้นคอแล้วใช้มืออีกข้าวสัมผัสผิวกายของเธอซึ่งบัดนี้โซโกะปลดกระดุมเรียบร้อย
"อายอั๊วอายจนจะตายแล้วน่อ"คางุระบ่นอยู่ในใจเพราะกลัวว่าอาตี๋จะยิ้มเยาะกับการพ่ายแพ้ของเธอเพาระเธอเป็นเริ่มเอง
"คางุระ.."น้ำเสียงที่ชวนวาบวามเรียกชื่อเธออย่างอ้อนวอน "ให้มากกว่านี้ได้ไหม"
"อะ อั๊ว......"
"นี่อาตี๋ หน้าอกอั๊วไม่ใช่ไม้กระดานใช่ไหม" อยู่ๆเสียงของคางุระก็เปลี่ยนไปคางุระขึ้นคร่อมแล้วเอาหน้าอกมาชนกับอาตี๋
โซโกะ ที่ควบคุมอารมณ์อยู่? ก็ขาดสติแล้วกอดคางุระไป
"ปล่อยอั๊วน่อ"
"ปล่อยหรอ"โซโกะทวนคำแล้วจูบคางของคางุระ "ปล่อยอะไร"
ก็บอกให้ปล่อยอั๊วไง คางุระรีบบอกเมื่อโซโกะเลื่อนมือมาจับเอว "โซโกะ...."
"หล่อนขึ้นมาเองนะ"
โซโกะโทษคางุระแล้วเริ่มจูบริมฝีปากที่จะอ้าปากเถียง คางุระเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อเขาเลื่อนจากปากมาหาต้นคอแล้วใช้มืออีกข้าวสัมผัสผิวกายของเธอซึ่งบัดนี้โซโกะปลดกระดุมเรียบร้อย
"อายอั๊วอายจนจะตายแล้วน่อ"คางุระบ่นอยู่ในใจเพราะกลัวว่าอาตี๋จะยิ้มเยาะกับการพ่ายแพ้ของเธอเพาระเธอเป็นเริ่มเอง
"คางุระ.."น้ำเสียงที่ชวนวาบวามเรียกชื่อเธออย่างอ้อนวอน "ให้มากกว่านี้ได้ไหม"
"อะ อั๊ว......"