เรื่องสั้นโอคิคางุฟิค (เรื่องวุ่นๆของการย้อนเวลา)

  "โอ้ยเจ็บเปงบ้าเลยน่อ"คางุระที่ตกมาจากไทม์แมกชีนร้องอย่างเจ็บปวด

    “ฉันก็เจ็บเหมือนกันยัยหมวยบ๊อง ว่าแต่เราอยู่ที่ไหนกันเนี่ย"

    “อ้าวหนุ่มๆสาวๆสมัยนี้ไม่อายฟ้าอายดินดีจังเลยเว้ย"กินโทกิที่ผ่านทางมาบ่นขึ้น

 “อากินจังอั๊วคิดถึงลื้อมากเลยน่อ” 

“เดี๋ยวๆหยุดก่อนถึงคุณกินจะโสดแต่ไม่กินเด็กวัยรุ่นนะเว้ย"

"อากินจังจำอั๊วไม่ได้หรอน่ออั๊วคางุระไงน่อ"

"ไม่ฉันไม่รู้จักคนหุุ่นเซ็กซี่อย่างนี้ แล้วคางุระจังก็อยู่ที่ร้านรับจ้างสารพัดด้วย"

 "นี่ยัยหมวยสงสัยว่าเราคงย้อนเวลากลับมาอดีตแล้วล่ะ ไทม์แมชชีนของตาลุงเก็งไงก็ใช้ไม่ได้แล้วด้วย"

"คืออย่างนี้ครับลูกพี่ ผมกับยัยหมวยนี่มาจากอนาคตพอดีว่าไทมแมชชีนจากอนาคตมันเสียนะครับ"

"อ้อ อย่างนี้นี่เอง ห่ะ!!!! ว่าไงน่ะ พวกแกมากจากอนาคตนี่น่ะ"

"ก็ตามนั้นแหละอากินจัง"คางุระพูดขึ้น

"กินโทกิตกใจเล็กน้อย(ไม่น้อยมั้ง :ไรท์)แล้วรวบรวมสติพาสองคนนั้นมาร้านรับจ้างสารพัดแล้วนำข่าวมาบอกกับพวกฮิจิคาตะว่าโอคิตะ จากโลกอนาคตมาหา"

เมื่อถึงร้านรับจ้างสารพัด

"ห่ะ!!ว่าไงน่ะอากินจัง/คุณกิน" คางุระและที่แขวนแว่นชินปาจิอุทานออกมาอย่างตกใจ

"ก็ตามนั้นแหละ เดี๋ยวคางุระ และโซอิจิโร่จากอนาคตจะมาอยู่อดีตนี่สักพัก"

"โซโกะครับลูกพี่" โซโกะแก้ชื่อตัวเองอย่างหน้าตาเฉย

"อั๊วจากโลกอนาคตมาทำอะไรที่นี่อะน่อ แล้วตัวอั๊วในโลกอนาคตยังอึ่มอีก"

"ก็เป็งแบบนี้อ่ะน่อ พอดีอั๊วกับอาตี๋กำลังทำสงครามอยู่แล้วย้อนอดีตมาอ่ะน่อแต่แล้วไทมแมชชีนก็พังน่อ"

"อ้อ เป็นแบบนี้นี่เองนะครับ ก็ว่าทำไมย้อนอดีตมา"ที่แขวนแว่นที่ไม่มีบทพูดสักทีพูดขึ้น


เมื่อคางุระ(ตอนโต)และอาตี๋(ตอนโต)พูดจบก็พากันไปที่ห้องที่โซโกะจัดไว้ให้

ณ ห้องของโซโกะ 

"นี่อาตี๋ อั๊วหิวอะน่อ"

"หิวก็ไปหาอะไรกินสิ"

คางุระจำใจไปหาของกินแต่โชยุนั้นบังเอิญมาเปื้อนกระโปงของเธอ

"ซุ่มซ่ามจริงๆยัยหมวยบ๊อง หรือจะให้ฉันเรียกว่าคุณหมวยดี"

"นี่อาตี๋กวงประสาท มีเสื้อผ้าให้อั๊วเปลี่ยนไหม"

"ไม่มีหรอก หรือเธอจะใส่เสื้อกล้ามเอา ยังไงก็ไม่มีใครสนใจอกกระดานโต้คลื่นหรอก"
นั้นมันก็เมื่อก่อนหรอกนะ โอคิตะโซโกะคิดในใจ

"หน็อย!!ไอ้ตี๋"

คางุระที่กำลังจะฆ่า(?)อาตี๋บ้าเพราะหาว่าหน้าอกของเธอนั้นเหมือนกระดานโต้คลื่นนั้นก็คิดอะไรบางอย่างออก

"นี่อาตี๋  หน้าอกอั๊วไม่ใช่ไม้กระดานใช่ไหม" อยู่ๆเสียงของคางุระก็เปลี่ยนไปคางุระขึ้นคร่อมแล้วเอาหน้าอกมาชนกับอาตี๋

โซโกะ ที่ควบคุมอารมณ์อยู่? ก็ขาดสติแล้วกอดคางุระไป

"ปล่อยอั๊วน่อ"

"ปล่อยหรอ"โซโกะทวนคำแล้วจูบคางของคางุระ "ปล่อยอะไร"

ก็บอกให้ปล่อยอั๊วไง คางุระรีบบอกเมื่อโซโกะเลื่อนมือมาจับเอว "โซโกะ...."

"หล่อนขึ้นมาเองนะ" 

โซโกะโทษคางุระแล้วเริ่มจูบริมฝีปากที่จะอ้าปากเถียง คางุระเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อเขาเลื่อนจากปากมาหาต้นคอแล้วใช้มืออีกข้าวสัมผัสผิวกายของเธอซึ่งบัดนี้โซโกะปลดกระดุมเรียบร้อย

"อายอั๊วอายจนจะตายแล้วน่อ"คางุระบ่นอยู่ในใจเพราะกลัวว่าอาตี๋จะยิ้มเยาะกับการพ่ายแพ้ของเธอเพาระเธอเป็นเริ่มเอง

"คางุระ.."น้ำเสียงที่ชวนวาบวามเรียกชื่อเธออย่างอ้อนวอน "ให้มากกว่านี้ได้ไหม"

"อะ อั๊ว......"

ทางด้านคางุระ

"นี่อาตี๋เราไปบอกพวกอีกันว่าไทม์แมชชีนเสร็จแล้ว"

คางุระกับอาตี๋ก็พาไปที่ห้องของโอคิตะ โซโกะ(ตอนโต) แล้วก็หยุดยืนอยู่หน้าห้อง

"เฮ้ พวกนายไทม์แมชชีนเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วนะพวกนายก็...."โอคิตะหยุดพูดไปแล้วก็ยืนนิ่งกับภาพที่เห็น แล้วคางุระที่เดินตามมาแล้วก็ตกใจกับสิ่งที่เห็น

ทั้งสองคนตกใจจึงปิดประตูไปพร้อมกัน

"นี่พวกนั้นกำลังจะ...///  อั๊วไม่เห็งอะไรทั้งนั้น อั๊วไม่เห็งอะไรทั้งนั้น อั๊วไม่เห็งอะไรทั้งนั้น อั๊วไม่เห็งอะไรทั้งนั้น อั๊วไม่เห็งอะไรทั้งนั้นๆๆ"คางุระพึมพัมออกไป

"ฉิบหายแล้วไง แล้วจากนี้ฉันกับยัยหมวยจะเป็นไงบ้างเนี่ย"

ก็จบไปแล้วกับบทนำถ้าสนุกก็อย่าลืมติดตามแล้วคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยบทนำนี้อาจจะสั้นหน่อย

ปล.คนแต่งเขียนเองฟินเองมาก นี่แค่บทนำถ้าเรื่องจริงอาจจะฟินกว่านี้ก็ได้😳💗